Mag ik me even voorstellen.
Ik wil je veel vertellen maar blijf eigenlijk wel graag gewoon Shadow
Ik ben Shadow vierenvijftig jaar. Ik woon in een klein appartement met mijn hondje .
Een relatie heb ik momenteel niet. Ik schilder, speel keyboard en heb nog vele andere hobby's van creatieve aard. Mensen zeggen wel eens dat ik een duizendpoot ben, maar dat lijkt mij wat overdreven. Ik geef toe dat ik 'n zekere gelijkenis vertoon met “juffrouw mier”, altijd ben ik wel ergens mee bezig. Wat mijn ogen zien willen mijn handen maken
Ook ben ik een druk type, als ik het naar mijn zin heb, dan kan ik ratelen als een sneltrein, ik denk dat praten ook een van mijn hobby's is. Trouw zijn is iets dat ik hoog in het vaandel draag, als ik iemand aardig vind, dan is dat voor het leven. Deze eigenschap heeft mij, hoe vreemd dat ook klinkt, veel leed berokkend in mijn leven. Natuurlijk heb ik ook een nare kant, ik heb nogal driftige trekjes die maken dat ik licht ontvlambaar ben. Ik ga bijvoorbeeld helemaal uit mijn dak, zodra ik iets zie dat ik onrechtvaardig vind. Alleen doe ik dat niet indien ik zelf onrechtvaardig wordt behandeld, was dat wel het geval gewest, dan had mij dat veel ellende bespaard. Als ik wat meer voor mezelf was opgekomen, zou mijn leven beslist anders zijn verlopen, dat weet ik thans zeker. En geloof mij, deze wetenschap is een hele pijnlijke wetenschap. Mijn gezondheid is niet best, reuma en hartklachten zijn de oorzaak van het feit dat ik reeds jaren geleden moest stoppen met werken.

Ik ben in Nederland geboren en in België grootgebracht. Mijn moeder was een Nederlandse en was ongeveer achttien jaar oud toen ik werd geboren. Mijn vader was een Belg en toen al zevenendertig jaar oud. Eigenlijk moet ik spreken over mijn stiefvader, want hij was niet mijn biologische vader, wat ik pas later vernam. De man was toen al alcoholist, en voor zover ik me kan herinneren, heeft hij mij altijd voor de voeten gesmeten, dat ik zijn dochter niet was.
Kort voor mijn geboorte zijn die twee getrouwd, een huwelijk dat slechts kort stand zou houden, ze waren reeds gescheiden toen ik amper geboren was, we woonden toen in Antwerpen Wat er toen allemaal is gebeurd weet ik niet, wat ik wel weet is dat mijn moeder mij in de steek heeft gelaten. Zij was destijds al prostituee en heeft veel later nog een café  gehad in Antwerpen. Zo rond haar vijftigste jaar is zij terug gegaan naar Nederland, zo is me dat later in ieder geval verteld. Waar mijn stiefvader toen ergens in het verhaal voorkwam, weet ik niet meer zo goed. Men heeft mij verteld dat ik na wat omzwervingen uiteindelijk bij een pleeggezin werd ondergebracht, wat later bleek, dat het zeer goede vrienden van mijn stiefvader waren. Drie of vier jaar was ik toen.
In dat pleeggezin, waar ik seksueel misbruikt werd, ben ik gebleven tot mijn zesde jaar ongeveer. Daarna werd ik ondergebracht in een katholiek weeshuis voor meisjes, waar ik voor het eerst naar school ging. Ik ben daar geweest tot mijn zestiende jaar, en ik heb er beslist geen goede jeugd gehad. In die periode ben ik ook seksueel misbruikt, zowel binnen als buiten het weeshuis, en dan heb ik het nog niet over het strenge en kind vijandige strafregime dat de nonnen, die het weeshuis bestierden, erop na hielden. Als kind werd ik binnen het weeshuis misbruikt door de oudere meiden die er verbleven, en buiten het weeshuis werd ik misbruikt door mijn stiefvader en door andere lieden aan wie ik werd “uitgeleend”.

Ik heb destijds om hulp geroepen, maar er was niemand die naar me luisterden.
Op 16 jarige leeftijd verliet ik het weeshuis en kwam terecht in een Home voor moeilijk opvoedbare kinderen, waar ik twee jaar verbleef.
Op achttien jarige leeftijd verliet ik het tehuis omdat ik voor mijn stiefvader moest gaan zorgen. Wie dat zo geregeld had weet ik niet, maar ik weet nu dat het nooit had mogen plaatsvinden. De man had inmiddels tuberculose opgelopen, hetgeen hem er niet van weerhield om gewoon door te blijven drinken. In die periode dat ik voor mijn stiefvader zorgde, leerde ik mijn eerste man kennen, en wel zodanig dat ik op mijn twintigste met hem moest trouwen, ik was in verwachting. Toen mijn stiefvader hoorde dat ik in verwachting was, smeet hij me hardhandig het huis uit. Ik heb tot mijn huwelijk bij mijn aanstaande schoonouders ingewoond.
Dat eerste huwelijk heeft slechts kort geduurd, ongeveer twee jaar. Mijn man bleek namelijk lang niet zo aardig te zijn dan ik eerst had gedacht. Kort na mijn trouwdag, werd mijn huwelijk een hel. Ik werd na de geboorte van mijn dochtertje zwaar seksueel mishandeld en onderging veel fysiek geweld. Mijn man en zijn vrienden waren de daders. Lang heb ik gedacht dat het zo hoorden omdat ik niets anders gewend was. Maar op een dag waren mijn angst en wanhoop zo groot, dat ik het huis verliet samen met mijn dochtertje, dat ik later weer heb moeten afstaan, ze was toen drie jaar. Ik heb een jaar rondgezworven en ben zwaar gaan drinken, en heb toen een echtscheiding geregeld. In die periode kwam ik mijn tweede tegen, waar ik al snel verliefd op werd, en met wie ik na een tijdje besloot samen te gaan wonen. Hij was al twee keer getrouwd geweest en had twee kinderen, die niet bij hem inwoonden. Allereerst ben ik toen gestopt met drinken, wat zo goed is gelukt, dat ik tot op heden geen druppel meer drink, en heb toen getracht een ander leven op te bouwen. En ook dat verliep aardig, mijn vriend was goed voor me, was geduldig en hielp mij met mijn moeilijkheden.
Tien jaar nadat ik mijn tweede man leerde kennen, hebben we beiden de Nederlandse nationaliteit aangenomen en zijn we getrouwd.
Kinderen zijn er uit dit huwelijk niet geboren. In het begin van onze relatie hebben we het wel geprobeerd, maar na vele medische onderzoeken en dergelijk bleek al gauw dat mijn baarmoeder moest worden verwijderd, en toen was er natuurlijk helemaal geen kans meer op een kind van ons beiden. Dit heeft, denk ik, de nodige gevolgen gehad in onze relatie.
Ons huwelijk was in aanvang goed, althans zo voelde ik het, ik werd niet mishandeld of vernederd, we hadden samen een goed inkomen, woonden leuk en er ontbrak ons eigenlijk niets. Ja, behalve dan een kind. Maar na vijf jaar huwelijk, veranderde er opeens wat binnen onze relatie. Mijn man begon me geestelijk te mishandelen. Niet dat ik dat toen in de gaten had, dit is me pas kort geleden duidelijk gemaakt door mijn therapeut. Toen we vijf tien jaar samen en vijf jaar getrouwd waren, had ik eigenlijk al geen huwelijk meer. Mijn man raakte mij met geen vinger meer aan, en zocht zijn vertier weer in buitenechtelijke relaties. Met mij ging hij om als met een vriendin.
Deze situatie escaleerde na bijna vijfentwintig jaar samen zijn, ik kon er opeens niet meer tegen. Het was net alsof er van binnen iets brak bij mij.